“…στην καρδιά σου βάλαν φρένα, το μυαλό σου παίρνει βύσμα…”

Σαν σήμερα, το 1949, έγιναν δυο σημαντικά γεγονότα,φαινομενικά άσχετα μεταξύ τους, αλλά τρομερά επιδραστικά για την ελληνική Αριστερά. Ο Εθνικός Στρατός εξαπέλυε -με την αγαστή συνεργασία των Αμερικάνων- βόμβες ναπάλμ στο Γράμμο για να συντρίψει τον Δημοκρατικό Στρατό. Το σχέδιο αυτό είχε την ονομασία Πυρσός Γ’ και θα αποτελέσει την αρχή της ήττας ενός σπουδαίου συλλογικού οράματος και θα απλώσει μια σκληράδα και μια βαθιά στεναχώρια στην Αριστερά για 30 χρόνια…

Advertisements

60 χρόνια μνήμης του Νίκου Πλουμπίδη…

“Τους παραλαβαίνουν τα εκτελεστικά αποσπάσματα
Κι οι άλλοι ετοιμάζονται
Και οι φυλακές δεν αδειάζουν
Κι όπως αυτοί
Το ίδιο και οι άλλοι
Γράψανε τα ονόματά τους στους τοίχους που μοιάζουν με σελίδες δόξας που κρέμονται πάνω απ τον ουρανό”

Νικηφόρος Βρεττάκος (από την “Καταχνιά”)

Ο Νίκος Πλουμπίδης αποτελεί μοναδική περίπτωση κομμουνιστή και αγωνιστή ανθρώπου στη σύγχρονη ελληνική ιστορία. Παρόλο που έχουν χυθεί τόνοι μελάνης συζητώντας γύρω από το πως προδόθηκε, και αν, από το ΚΚΕ, πως έπεσε θύμα της εσωτερικής κατάστασης στην Ελλάδα της μετεμφυλιακής περιόδου, των αντιμαχόμενων γραμμών στο Κόμμα κοκ, είναι πολύ λίγες οι αναφορές σε αυτό που έκανε ο Πλουμπίδης ως παράδειγμα αγωνιστή. Στη στάση του δηλαδή κατά την περίοδο πριν τη σύλληψή του, μέχρι την εκτέλεσή του, την 14η Αυγούστου του 1954. 

Έρωτας, επιθυμία και μια απολογητική για την αγάπη…

Κείμενό μου που δημοσιεύτηκε στο “Περιοδικό”. Παρακαλείστε να οδηγηθείτε και στο σύνδεσμο για να τσεκάρετε αυτή την ωραία προσπάθεια…

Με αφορμή το πρόσφατο κείμενο του Δ. Κεχρή, που θέλησε να συμπυκνώσει μια ορισμένη φιλοσοφική προσέγγιση στο θέμα του έρωτα, νομίζω ότι είναι μια καλή ευκαιρία να γίνει ένας ενδιαφέρον διάλογος πάνω στο ζήτημα, με την ελαφρότητα που μπορεί να έχουν οι συζητήσεις «μεταξύ τύρου και αχλαδιού», αλλά και τη σοβαρότητα του ίδιου του αντικειμένου. Ο Δ.Κ λοιπόν, εξαρχής τοποθετεί τον έρωτα στο πεδίο του «εγγενώς απροσδιόριστου», το οποίο όμως μας επιτρέπει ως ένα βαθμό να το κατανοήσουμε και ξεκινά το επιχείρημά του, με το ότι στο κέντρο του έρωτα υπάρχει η σεξουαλική ενόρμηση.

Η μετανάστευση μέσα στα θρησκευτικά κείμενα

Το κείμενο αυτό είναι συμμετοχή σε δι-ιστολογικό αφιέρωμα με θέμα «Σύνορα- πρόσφυγες – αλληλεγγύη», με την ευκαιρία του 4ου Αντιρατσιστικού Φεστιβάλ Χίου, το οποίο οργανώνεται από τη «Λάθρα;» – Επιτροπή Αλληλεγγύης στους Πρόσφυγες Χίου.

Έχουμε πολύ συχνά την εικόνα ότι οι θρησκείες εξελίχθηκαν σε ένα περιβάλλον που οι άνθρωποι απλά μεταστρέφονταν ή άλλαζαν την πίστη τους. Πολύ σπάνια στην Ιστορία των Θρησκειών αντιλαμβανόμαστε την ουσία και το ρόλο που έπαιξε η μετανάστευση, στην εξέλιξη, τη διάδωσή τους αλλά και στην ίδια τη συγκρότησή τους. Μια αιτία γι’ αυτό θα μπορούσε να είναι η στατική εικόνα που έχουμε συνήθως για τους πολιτισμούς του ανθρώπου. Λέμε για παράδειγμα: “ο ελληνιστικός κόσμος επηρέασε τον Ιουδαϊσμό” ή “ο Χριστιανισμός προυπέθετε την εξέλιξη του ελληνιστικού κόσμου και συγκρούστηκε με την ελληνιστική παράδοση αλλά στο τέλος συντέθηκαν…”, χωρίς να μπαίνει κάπου ή κάπως ο παράγοντας της κίνησης των ανθρώπων στο προσκήνιο. Στο παρόν κείμενο, που αφιερώνουμε με πολύ χαρά στο 4ο Αντιρατσιστικό φεστιβάλ της Χίου, θα προσπαθήσουμε να δείξουμε την εικόνα της μετανάστευσης μέσα στα θρησκευτικά κείμενα των μεγάλων μονοθειστικών θρησκειών. Είναι μια εικόνα κοινή και αδιαίρετη, που διαπερνά όλον τον κόσμο ο οποίος σήμερα δοκιμάζεται και υψώνει τείχη και σύνορα και αντιμετωπίζει τους ανθρώπους με κριτήρια νομιμότητας, σα να πρόκειται για εμπορεύματα.

Περί του Αγίου Φωτός και της μεταχείρισής του…

Μέρες που είναι (είμαστε εντός της Αγίας και Μεγάλης Εβδομάδας) έπεσε στην αντίληψη μου άρθρο του Νίκου Δήμου με τίτλο “Αντικληρικισμός και αντικομμουνισμός” στον ιστότοπο Protagon το οποίο κλείνει με την εξής παράγραφο:

“Όσο πλησιάζει το Πάσχα και σκέπτομαι πως πάλι θα ξοδέψουμε χρήματα για να φέρουμε το (δήθεν) Άγιο Φως και να το υποδεχθούμε με τιμές αρχηγού κράτους, γίνομαι εμμανής αντικληρικός. Και υποθέτω πως το ίδιο θα γινόταν και ο Ιησούς, που από ότι ξέρουμε, δεν πίστευε σε ειδωλολατρικά σύμβολα – και μάλλον θα μοίραζε τα χρήματα στους φτωχούς.”

Για την συνοδικότητα (του Βασίλη Ψύλλη – Αναδημοσίευση)

Μετά από καιρό απουσίας λόγω πολλών υποχρεώσεων, ξαναπαίρνουμε αέρα με μια αναδημοσίευση αυτή τη φορά… Από εδώ παίρνουμε με τιμή και χαρά ένα κείμενο που είναι εντελώς οριακό σαν σκέψη και στην ουσία αρκετά στιβαρό ταυτόχρονα. Με αυτό εγκαινιάζουμε ξανά μια σειρά “διαλόγου” με κείμενα θεολογικά και εκκλησιολογικά με αφορμή τον παρόντα χρόνο και όσα ζούμε και πώς μπορούμε να τα κάνουμε διαφορετικά, γιατί το σημαντικό είναι πάντα να αλλάζουμε την υπάρχουσα κατάσταση των πραγμάτων.

Ανάμνηση Αγίου Αντωνίου του Μεγάλου….

Ο Μέγας και Άγιος Αντώνιος υπήρξε ο πρώτος αναχωρητής μοναχός και ασκητής στην  ιστορία της Εκκλησίας και θεωρείται ο ιδρυτής του μοναχισμού. Δεν θα παραθέσω κάποια τρομερή αγιογραφία, ούτε έχω την ανάγκη να υπενθυμίσω πόσο πολέμησε τον Αρειανισμό και άλλα τινά. Υπάρχουν τα Συναξάρια γι’ αυτές τις δουλειές. Σας παραθέτω όμως ένα υπέροχο ποίημα του Raphael Hayes (1915-2010) γραμμένο το 1941.
Ο Raphael Hayes υπήρξε ποιητής και συγγραφέας, σημαντική μορφή της αμερικάνικης κομμουνιστικής λογοτεχνίας του Μεσοπολέμου. Αφοσιώθηκε μετά τον πόλεμο στη σεναριογραφία. Προτάθηκε μάλιστα για Όσκαρ Σεναρίου το 1964 για την ταινία One Potato, Two Potato.

St. Anthony in the desert

Rising and falling
The vultures await my death
For hunger has crept across the sands tome,
Fasting has shrunk my limbs,
Mornings of prayers, devotional evenings,
Waiting for apparitions
And the miracle in the sunset
Of God’s fiery face;
Denial upon denial has left me bare
and I am alone
Left with mirages in the afternoons
Waiting for visions and the caravans;
But no one comes,
And night is stalked by wolves
Who hang their murderous lantern eyes
Along the dunes.
No generation sits at my feet,
And I am alone made stranger by my echo
And my staggering shadow in the sand.
Words vanish instantly in air,
I have labored across the desert singing
To greet a caravan that was not there.
In agony I have welcomed wolves
And preached my understanding
To the vast mute audience of dunes.
And I, a river in the desert
Whose wisdom waters sand;
The teacher in an abandoned world,
Bringer of fire,
sitting in the desert
In the hot sun,
behold my virtue,
A solitary flapping rag above the sand.

Raphael Hayes (1941)

Η “κόκκινη Ρόζα” και ο Χριστιανικός Κομμουνισμός

Η κόκκινη Ρόζα χάθηκε κι αυτή
Κανείς δεν ξέρει
Πού το κορμί της παραχώσαν
Έλεγε την αλήθεια στους φτωχούς
Γι’αυτό κι οι πλούσιοι τη σκοτώσαν

Μπ. Μπρεχτ, “Επιτάφιος για τη Ρόζα Λούξεμπουργκ”

1. Λίγα λόγια…

Η Ρόζα Λούξεμπουργκ ανήκει αναμφίβολλα στα πρόσωπα που μπήκαν στα δίπτυχα των “μαρτύρων” της Επανάστασης με τη δική της τραγική δολοφονία στις 15 Γενάρη του 1919 από τα Freikorps, μετά από την αποτυχημένη επανάσταση στη Γερμανία. Όπως λίγο αργότερα κι ο θάνατος του Γκράμσι από το φασιστικό καθεστώς που τον εξόντωσε φυλακίζοντας τον ή την πλέον τραγική και ηρωική αυτοκτονία του Βάλτερ Μπένγιαμιν στο Πορτμπού, στην μεθόριο Ισπανίας-Γαλλίας, ενώ επιχειρούσε να διαφύγει από τους Ναζί, το γεγονός της δολοφονίας της Ρόζας της έδωσε διαστάσης μάρτυρα. Αυτό εξηγεί και εν μέρει γιατί υπάρχουν τόσες πολλές βιογραφίες της τα τελευταία πενήντα χρόνια και η προσπάθεια αναψηλάφισης της ζωής της γίνεται περισσότερο ή λιγότερο από τη σκοπιά του “συναξαρίου”. Με αυτή την έννοια όποιος θέλει να καταπιαστεί με το έργο της, οφείλει να αποφύγει μια ακόμα “βιογράφιση”, μας λείπουν πολλές ακόμα ερμηνείες του έργου της  Η συσσώρευση του Κεφαλαίου, που αποτελεί και την πιο σημαντική θεωρητική συνεισφορά της στη μαρξιστική θεωρία.

James Gareth Endicott: ένας Χριστιανός Ιεραπόστολος στη μαοϊκή Κίνα

Η ιστορία του James Gareth Endicott (1898–1993, κινέζικο όνομα: Wen Yiuzhang) δεν είναι μάλλον γνωστή στην Ελλάδα, αφενός γιατί ο ίδιος υπήρξε Μεθοδιστής κληρικός και ιεραπόστολος, αφετέρου γιατί οι  μελέτες για την Κινέζικη Επανάσταση στην Ελλάδα δεν είχαν το βάθος και τη δυναμική χωρών με παράδοση όπως η Γαλλία.

Από όσα γνωρίζουμε γι’ αυτόν, γεννήθηκε στην επαρχία Σετσουάν, στην Κίνα, ήταν το τρίτο από τα πέντε παιδιά μιας ιεραποστολικής οικογένειας Καναδών Μεθοδιστών.